Не хачу я нічога казаці табе,
Бо баюся што ў словах маіх
Выліецца каханьне маё для цябе,
Што усё зразумееш ты з іх.
Не хачу я глядзець, каб з маіх ты вачэй
Тайны сэрца майго не згадаў,
Каб паблеск іх таёмных, гарачых лучэй,
Як цябе я люблю – не сказаў.
Я каханьне маё пахаваю ў душы,
Спакой сфінкса на твар налажу,
I хоць сэрцэ ад болю сканае ў грудзях,
Я нічога табе не скажу.
А калісь, як на вечны спачын адыйду,
I земля як пакрые мяне,
Ніхай вецер з магілы маей паляціць
I слоў колькі табе пашапне.
Хай зязюля вясной кукаваньнем ў гаю
Аб любві табе кажэ маей,
Хай гавораць аб ёй кветкі пахам з лугоў
I пеяньнем сваім салавей.
|
|
